Kuşlar

Bir bakmışım ki kollarının arasındayım. Uzansam öpeceğim dudaklarından. Sahi öpsem seni şimdi, ne olurdu kalbimizde şen şakrak öten kuşlar? Ölürler miydi? Bana dokunduğun zaman hissettiğin o tatlı heyecan yok olur muydu? Suratında hafif bi' gülümseme ile gözlerime bakıyorsun şimdi. Hayır, seni öpmeyeceğim. Ben seni değil, o kuşları seviyorum. O kuşların ölmesinden korkuyorum.

Bugün çok güzelsin. Saçların ışıldıyor, teninde o heyecanın verdiği bir sıcaklık var. Güneşin sıcaklığı içimizi ısıtıyor aynı seni 2 yıl önce gördüğüm o sahildeki gibi. Ağaçlar çiçek açmıştı, hava mis gibiydi ve sen yine tüm canayakınlığınla duruyordun orada. Üstünde o günden sonra en sevdiğim renk olan yeşil bir tişört vardı. O zamanlar çok konuşurduk, şimdilerde ise ağzımızı bıçak açmıyor. Gözlerime bakıyorsun ama ben korkumdan kaçırıyorum gözlerimi. İçimdeki derin yalnızlığı görmenden korkuyorum, kaybolmaktan korkuyorum ya da belki kendimi bulmaktan.

Boğazım düğümleniyor sanki. Zihnimin içinde "kaptırma kendini" cümlesi yankılanıp duruyor. Ama bir şekilde gözlerim buluyor gözlerini ve içim eriyip zihnimde yankılanan cümleleri boğuyor. Öpüyorum seni. Yanağından ve masumca bir öpücük bu. İçimdeki kuşlar sevinç ve heyecanla ötüyorlar. Kalkıp gittiğin zaman kuşlarımla başbaşa kalacağız. Her zaman olduğum gibi yalnız olacağım, kuşlar ölecek ve eriyip giden içimde ben de boğulacağım. Hatırlıyor musun? 2 yıl önce sabaha kadar ateşin başında ettiğimiz uzun sohbette düşüncelerimi düzeltmek için epey çabalamıştın. Suçlu hissediyorum o zamandan beri seni öpücüklere boğmadığım için. Şimdi alsam seni kollarımın arasına, affeder misin beni?

Milyarlarca düşünce dakikalar içinde zihnimden akıp giderken fark etmediğim bir şeyler oluyor. Ne gözlerini yakalayabiliyorum ne de beni şenlendiren o heyecanını. Korkumu fark edip kendini geri çekiyorsun. Sanki aramıza duvar örülüyor birden. Zorlasam kıracağım bir duvar olsa da zorlamaya gücüm olmadığını biliyorsun. Düşünmekten kendimi alamıyorum, hareket etme gücümü yitiriyorum sanki. Yavaşça parçalar bir bütün oluşturup mantıklı hale geliyor; 2 yıl önce olduğu gibi kaybediyorum bizi, yeniden. Duvarın önüne çöküp düşünüyorum uzunca bir süre. Sana dokunduğumda hissettiklerimi, gözlerine baktığımda hızlı hızlı atan kalbimi, bana sarıldığında tüm bedenimin ısınmasını, içimdeki kuşların cıvıl cıvıl ötmesini. O kuşlar şimdi karnımı ağrıtıyor sanki. Kalkıp yürüyorum kilometrelerce; nereye gittiğimi bile soramıyorum kendime, yolun sonu meçhul.